صدای سخن عشق
خانه ای می سازم خانه ای در دل شب می سازم چوب وبرگش همه آواز نسیم و در آن طرح صفا می ریزم دست مهتاب شده مادر من می کشد در دل شب بر سر من خانه ام دور ز هر دام وبلا خانه ای در دل شب می سازم صبح ها می شکفد بوی نسیم می رسد قاصدک از روی صمیم خانه ای در دل شب می سازم با در ودیواری از جنس بلور و من از جنس نیاز که در آن باغ سحر می پرم از لب دریای خیال می وزم بر سر سجاده عشق می نشینم دم درهای بهشت خانه ام پر شده از صلح صفا چون در آن هیچ کسی نیست بجز بوی خدا نور خدا خانه ای در دل شب می سازم خانه ای با یاد خدا می سازم خوبی می توان با یک گلیم کهنه هم روز را شب کردو شب را روز کرد می توان با هیچ ساخت می توان صد بار هم مهربانی را خدا را عشق را با لبی خندان تر از یک شاخه گل تفسیر کرد می توان بی برگ بود همچو آب چشمه ای پاک وزلال می توان درفکر باغ ودشت بود عاشق گلگشت بود می توان یک جمله را در دفتر فردا نوشت: (خوبی از هر چیز دیگر بهتر است) 
| |
در کوچه های شهر ترنم آواز باران است و صدای بی امان ناودانها انگار درختانی را صدا میزنند که برگی بر شاخه هایشان نیست و اینک چشمان من به کوچه های خیس دوخته شده است و انگار در من آغازی می روید با ترکیبی از صدا ونورو رنگ
