صدای سخن عشق
زندگی زندگی شعر بلند آرزوست قطره خندی بر لب سبز سبوست دفتری با نقطه چین خاطرات یادگار لحظه های مو به موست در سماع ورویش فصل دعا چشم ما در انتظار دست اوست تک درختی قصه پرداز زمان قصه هامان گل نیازی سبزه روست در حریم جنگل ودریاودشت مرغ دل آوازخوان های وهوست زندگی شعرو ترانه آینه چلچراغ روشنی در رو به روست زندگی را با سلامی خوش دهیم زندگی آغاز و پایانی نکوست. و شاید سرنوشت من چنین بود که عشقت تا ابد با من عجین بود شبی گفتم جدایی از تو سهل است تو می دانی حقیقت غیر از این بود تقدیم به... به دریا بزن،قایقت میشوم تقدیم به ...... خانه ای می سازم خانه ای در دل شب می سازم چوب وبرگش همه آواز نسیم و در آن طرح صفا می ریزم دست مهتاب شده مادر من می کشد در دل شب بر سر من خانه ام دور ز هر دام وبلا خانه ای در دل شب می سازم صبح ها می شکفد بوی نسیم می رسد قاصدک از روی صمیم خانه ای در دل شب می سازم با در ودیواری از جنس بلور و من از جنس نیاز که در آن باغ سحر می پرم از لب دریای خیال می وزم بر سر سجاده عشق می نشینم دم درهای بهشت خانه ام پر شده از صلح صفا چون در آن هیچ کسی نیست بجز بوی خدا نور خدا خانه ای در دل شب می سازم خانه ای با یاد خدا می سازم خوبی می توان با یک گلیم کهنه هم روز را شب کردو شب را روز کرد می توان با هیچ ساخت می توان صد بار هم مهربانی را خدا را عشق را با لبی خندان تر از یک شاخه گل تفسیر کرد می توان بی برگ بود همچو آب چشمه ای پاک وزلال می توان درفکر باغ ودشت بود عاشق گلگشت بود می توان یک جمله را در دفتر فردا نوشت: (خوبی از هر چیز دیگر بهتر است)
که از زجر این بند گردم رها
و از اشتیاق وصال و لقا
من از خویشتن هم بگردم جدا
چنان صیقلی ده دلم را خدا
که چشم دل از آن بگیرد جلا
به هر دم برآید ز جانم ندا
خدایا خدایا خدایا خدا
دمی بر نیاسایم از دوریت
نباشم از این درد یک دم جدا
گر ابلیس قسم خورد که گمره کند
چنان عزتم ده که نآید روا
به وقت خوشیهای کاذب مرا
مصونم بدار از بد و از خطا
من از این خوشی نیست هیچم رضا
که فردوس باشد مرا جایگا
کسی کاو شود عاشقت ای خدا
به ساز نی ام او شود هم نوا
کجا یابد او چون تویی ای خدا؟
که در عشق او ناید هیچ انقضا؟
چنین چند گفتم از عشق خدا
وگر صخره باشد بیاید صدا
دریغا که آدم خورد این نمک
ولی بشکند توبه ها ای بسا
دل به بخارا و بُتان طراز
ایزد ما وسوسه عاشقی
از تو پذیرد نپذیرد نماز
در این دنیای وانفسا
کدامین تکیه گه را تکیه گاه خویشتن سازم
نمیدانم
نمی دانم خداوندا.
در این وادی که عالم سر خوش است و دلخوش است و جای خوش دارد.
کدامین حالت و حال و دل عالم نصیب خویشتن سازم
نمی دانم خداوندا
به جان لاله های پاک و والایت نمی دانم
دگر سیرم خداوندا.
دگر گیجم خداوندا
خداوندا تو راهم ده.
پناهم ده .
امیدم خداوندا .
که دیگر نا امیدم من و میدانم که نومیدی ز درگاهت گناهی بس ستمبار است و لیکن من نمیدانم
دگر پایان پایانم.
همیشه بغض پنهانی گلویم را حسابی در نظر دارد و می دانم که آخر بغض پنهانم مرا بی جان و تن سازد.
چرا پنهان کنم در دل؟
چرا با کس نمی گویم؟
چرا با من نمی گویند یاران رمز رهگشایی را؟
همه یاران به فکر خویش و در خویشند. گهی پشت و گهی پیشند
ولی در انزوای این دل تنها . چرا یاری ندارم من . که دردم را فرو ریزد
دگر هنگامه ی ترکیدن این درد پنهان است
خداوندا نمی دانم
نمی دانم
و نتوانم به کس گویم
فقط می سوزم و می سازم و با درد پنهانی بسی من خون دل دارم. دلی بی آب و گل دارم
به پو چی ها رسیدم من
به بی دردی رسیدم من
به این دوران نامردی رسیدم من
نمیدانم
نمی گویم
نمی جویم نمی پرسم
نمی گویند
نمی جوند
جوابی را نمی دانم
سوالی را نمی پرسند و از غمها نمی گویند
چرا من غرق در هیچم؟
چرا بیگانه از خویشم؟
خداوندا رهایی ده
کللام آشنایی ده
خدایا آشنایم ده
خداوندا پناهم ده
امیدم ده
خدایا یا بترکان این غم دل را
و یا در هم شکن این سد راهم را
که دیگر خسته از خویشم
که دیگر بی پس و پیشم
فقط از ترس تنهایی
هر از گاهی چو درویشم
و صوتی زیر لب دارم
وبا خود می کنم نجوای پنهانی
که شاید گیرم آرامش
ولی آن هم علاجی نیست
و درمانم فقط درمان بی دردیست
و آن هم دست پاک ذات پاکت را نیازی جاودانش هست
حقیرم،ولی لایقت میشوم
من عاشق شدن را بلد نیستم
تو یادم بده،عاشقت میشوم...
| |
در کوچه های شهر ترنم آواز باران است و صدای بی امان ناودانها انگار درختانی را صدا میزنند که برگی بر شاخه هایشان نیست و اینک چشمان من به کوچه های خیس دوخته شده است و انگار در من آغازی می روید با ترکیبی از صدا ونورو رنگ
